و اما انسان

این مفلوک باشکوه.

اونقدر مفلوک که اگه برای هر عملش هزار تا علت بشمری، با اغماض و تردید، یکیش خودش باشه. و اونقدر باشکوه که با همون یکی 999 تای دیگه رو میکشه به زنجیر اخلاق، یگانه مخلوق انسان.

همونی که مرده بدنیا میاد و انتخاب میکنه که زنده باشه و زنده بمیره.

همونی که یه روز صبح که از خواب بیدار میشه و میره توالت، تا از اون تو بیرون بیاد، همه آبادیای پر رونق وهزارساله اجدادش رو تبدیل به یه خرابه ی سوت و کور کرده.

و بالاخره همون چیز بی مقداری که من همه ی چیزای ارجمند رو به پاش قربانی میکنم.